کمی تا قسمتی شوخـی .....

ما تکیه داده نرم به بازوی یکدگر

در روحمان طراوت مهتاب عشق بود

سر هایمان چو شاخه ی سنگین زبار و برگ

خامش بر آستانه ی محراب عشق بود

من همچو موج ابر سپیدی کنار تو

بر گیسویم نشسته گل مریم سپید

هر لحظه می چکد ز مژگان نازکم

بر برگ دستهای تو آن شبنم سپید

گویی فرشتگان خدا در کنار ما

با دستهای کوچکشان چنگ می زدند

در عطر عود و ناله ی اسپند و ابر دود

محراب را ز پاکی خود رنگ می زدند

پیشانی بلند تو در نور شمع ها

آرام و رام بود چو دریای روشنی

با ساقهای نقره نشانش نشسته بود

د رزیر پلکهای تو رویای روشنی

من تشنه ی صدای تو بودم که می سرود

در گوشم آن کلام خوش دلنواز را

چون کودکان که رفته ز خود گوش می کنند

افسانه های کهنه ی لبریز راز را

آنگه در آسمان نگاهت گشوده گشت

بال بلور قوس قزح های رنگ رنگ

در سینه قلب روشن محراب می تپید

من شعله ور در اتش آن لحظه ی درنگ

گفتم خموش ((آری)) و همچون نسیم صبح

لرزان و بیقرار وزیدم بسوی تو

اماتو هیچ بودی و دیدم هنوز هم

در سینه هیچ نیست بجز آرزوی تو